โดย ปัทมา วิไลเลิศ
แก่นมะกรูด ประเทศไทย (IDN) — ด้วยความเชื่อที่ว่าหากไม่มีเมล็ดพันธุ์ ก็ไม่มีความหวังในการสร้างความมั่นคงทางอาหารเพื่อรองรับประชากรโลก โครงการ ‘เมล็ดพันธุ์แห่งความหวัง’ (SOH) ในประเทศไทยมีเป้าหมายที่จะขับเคลื่อนชุมชนให้พึ่งพาตนเองได้ เชื่อถือได้ในวิธีการทำฟาร์มของพวกเขาและปกป้องตัวเองจากบริษัทธุรกิจการเกษตรที่กินสัตว์อื่น
ชุมชนที่แก่นมะกรูดในจังหวัดอุทัยธานีทางภาคเหนือตอนล่างเป็นหมู่บ้านที่คนส่วนใหญ่มาจากกลุ่มชาติพันธุ์กะเหรี่ยงโปว์ และวัฒนธรรมและประเพณีของพวกเขาผูกพันอย่างแยกไม่ออกด้วยเมล็ดพันธุ์
“อาหารของเราได้มาจากเมล็ดพืช และในพิธีกรรมต่างๆ ของชุมชน เมล็ดพืชจะถูกเสิร์ฟเป็นพิเศษให้กับแขกของเราและผู้สูงอายุที่มาร่วมงาน” วันอบ ก่อสุข ผู้นำภูมิปัญญาชุมชน กล่าวกับ IDN “หมี่ซี อาหารดั้งเดิมของเราทำจากข้าวเหนียวนึ่งผสมกับถั่วและงา แจกแขกที่มาร่วมงานในงานแต่งงานของชาวกะเหรี่ยงโปและงานพิธีอื่นๆ พิธีกรรมสำคัญอีกประการหนึ่งคือการถวายเมล็ดพืชแด่พระสงฆ์”
การถวายเมล็ดพันธุ์แก่พระสงฆ์ในชุมชนเป็นสิ่งที่แนบแน่นกับวัฒนธรรมชาวพุทธของไทย โดยหลังจากสวดมนต์และให้พรแล้ว พระสงฆ์จะแจกเมล็ดพันธุ์เหล่านั้นให้กับชาวบ้าน “การทำเช่นนั้น ชาวบ้านจะมีเมล็ดพันธุ์ที่หลากหลายและนำไปปลูกบนที่ดินของพวกเขา” วันนบกล่าว
เพื่อรักษาสายสัมพันธ์ของชุมชนด้วยเมล็ดพันธุ์ วันนบกังวลอย่างยิ่งว่าเทคโนโลยีการทำฟาร์มสมัยใหม่อาจนำไปสู่การสูญพันธุ์ของเมล็ดพันธุ์
“ผมทราบดีว่ามีกลุ่มบริษัทไม่กี่แห่งที่พยายามจะครอบครองอาหารของโลกด้วยการพัฒนาพันธุ์ที่ผิดธรรมชาติ เช่น จีเอ็มโอ ดังนั้นเมื่อชาวบ้านปลูกเมล็ดพันธุ์ พวกเขาต้องซื้อสิ่งเหล่านี้จากบริษัทต่าง ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีโอกาสอีกต่อไป ปลูกพันธุ์แท้ พันธุ์ต่างๆ จากบริษัทเหล่านี้ให้ผลผลิตที่โตเร็ว ออกลูกดก และผลสวย จึงทำให้เกษตรกรกลายเป็นผู้ซื้ออย่างต่อเนื่อง” วันนบชี้ให้เห็น
“ดังนั้น พืชพรรณที่แท้จริงจึงเริ่มหายไปอย่างรวดเร็ว ผมเคยซื้อเมล็ดพันธุ์จากบริษัทแห่งหนึ่ง ปลูกมันสำปะหลังอย่างเดียว ต่อมาในปี 2559 ที่ดินของผมเริ่มแห้งแล้ง ปลูกอะไรไม่ได้เลย ครอบครัวของฉันอย่างยั่งยืน” วันนบบอกกับ IDN
ขณะนั้นได้ดูรายการทีวีเกี่ยวกับการพึ่งตนเองและการทำการเกษตรแบบยั่งยืนซึ่งเป็นพระราชดำริของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชบรมนาถบพิตร “ผมหมดหวังอย่างมากที่จะเปลี่ยนการทำการเกษตรไปสู่ความยั่งยืน” เขา กล่าวต่อ “โดยบังเอิญ ผมได้แสดงเจตจำนงและความยากลำบากต่อเจ้าหน้าที่ของมูลนิธิเพื่อการค้นพบตามพระราชดำริซึ่งอยู่ในชุมชนของผม เขาเข้าใจสถานการณ์ของผมและเป็น พร้อมที่จะผลักดันความทะเยอทะยานของฉันไปข้างหน้า”
ศูนย์ปันปัน ซึ่งเป็นศูนย์การเรียนรู้การทำเกษตรแบบพึ่งพาตนเอง ประเมินว่า พืชผลไม่ต่ำกว่า 20 ชนิดหายไปจากโลกในวันเดียว โลกเคยมีข้าวเกือบ 20,000 ชนิด แต่ตอนนี้เรามีไม่ถึง 200 ชนิด จากข้อมูลของศูนย์ฯ การสูญพันธุ์ของเมล็ดพืชจะส่งผลให้สูญเสียความมั่นคงทางอาหารสำหรับทั้งมนุษย์และสัตว์
IDN พูดคุยกับหทัยรัตน์ พวงเชย ผู้จัดการมูลนิธิการจัดการความรู้ (KMF) เพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีที่ชาวบ้านสามารถนำทฤษฎีการทำฟาร์มแบบพึ่งตนเองและยั่งยืนไปสู่การปฏิบัติ
“ภารกิจของเราคือเร่งและขยายการพัฒนาชนบทด้วยการบูรณาการแนวทางของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว” เธอกล่าว มูลนิธิทำงานร่วมกับชุมชน หน่วยงานท้องถิ่น และสถาบันการศึกษาทั่วประเทศเพื่อจัดทำโครงการต่างๆ
“เมื่อก่อนชาวบ้านแก่นมะกรูดบุกรุกเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้งเพราะหมู่บ้านยังทำหน้าที่เป็นแนวกันชนของเขตรักษาพันธุ์ฯ อีกด้วย เรามีเจ้าหน้าที่ประจำหมู่บ้านเพื่อสร้างอาชีพทางเลือกและจะได้ก็ต่อเมื่อชลประทานฯ ระบบทำงานได้ดีบนบก”
KMF ไม่ลังเลที่จะจับมือกับวรรณพในการตระหนักถึงเป้าหมายในการทำการเกษตรอย่างยั่งยืนและพึ่งพาตนเองได้ พวกเขาพาเขาพร้อมกับชาวบ้านคนอื่นๆ เข้าคอร์สที่ดำเนินการโดย ‘มูลนิธิเกษตรธรรมชาติ’ “เราจ่ายค่าพาหนะ ค่าที่พัก และค่าอาหารให้พวกเขา หลังจากจบหลักสูตร วันนอบเริ่มทำการเกษตรแบบยั่งยืนทันที สิ่งแรกที่เขาทำคือสร้างคูน้ำในประเทศของเขาโดยได้รับการสนับสนุนจากเครือข่ายของเรา” หทัยรัตน์กล่าว
เธอชี้ให้เห็นเพิ่มเติมว่าแนวทางการพัฒนาที่ยั่งยืนที่ KMF สนับสนุนนั้นพิสูจน์แล้วว่าเป็นประโยชน์ในช่วงที่ยากลำบาก เช่น การระบาดของโควิด “ผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรที่ทำฟาร์มภายใต้แนวคิดนี้สามารถเลี้ยงคนในท้องถิ่นได้ 80%” เธอกล่าว
“ในช่วงที่มีโรคระบาด เมื่อประกาศล็อกดาวน์ ส้มโอในฟาร์มของฉันมีมากมาย ฉันจึงบอกคนในหมู่บ้านและคนภายนอกให้มารับไปฟรีๆ และฉันก็มอบมันให้กับพยาบาลที่รักษาผู้ป่วยโควิดแทนการด่วน ขอบคุณการทำงานหนักของพวกเขา” วันนบบอกกับ IDN
หทัยรัตน์อธิบายเพิ่มเติมว่ามูลนิธิมีโครงการสามประการเพื่อช่วยให้ชุมชนพึ่งพาตัวเองได้ ประการแรกคือการสร้างผลผลิตทางการเกษตรให้เพียงพอต่อครัวเรือนหนึ่งครัวเรือน ประการที่สองคือชุมชนที่เป็นปึกแผ่นซึ่ง สมาชิกจะดูแลความเป็นอยู่ของกันและกัน และสามคือเครือข่ายชุมชนกับองค์กรภายนอกเพื่อเพิ่มรายได้
แก่นมะกรูดกำลังเข้าสู่ระยะที่ 3 ซึ่งชาวบ้านได้ก่อตั้งวิสาหกิจชุมชนรักษ์เมล็ดพันธุ์อย่างเป็นทางการชื่อ ‘วิสาหกิจชุมชนรอยพันรักษา’ ในปี 2562 “เราตระหนักดีว่าสมาชิกในชุมชนมีความกระตือรือร้นในการออมเมล็ดพันธุ์มาก เราจึงลงทะเบียนพวกเขาใน หลักสูตรการประหยัดเมล็ดพันธุ์ที่เชียงใหม่ เมื่อปี 2560 หลังจากนั้นได้ทำการออมเมล็ดพันธุ์ สำรวจพืชใหม่ และค้นพบเมล็ดพันธุ์ต่างๆ กว่า 100 ชนิดในแก่นมะกรูด” หทัยรัตน์กล่าว
เพื่อสำรวจวิธีที่ชุมชนแก่นมะกรูดประหยัดเมล็ดพันธุ์เพื่อความมั่นคงทางอาหาร IDN ได้พูดคุยกับดิเรก ศรีสุวรรณ ประธานวิสาหกิจชุมชนรอยปันรักษา (RPRCE)
“ผมเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนชาวกะเหรี่ยงที่แก่นมะกรูดเคยเห็นชาวบ้านซื้อเมล็ดพันธุ์พืชและผลไม้มาปลูกก็คิดว่าระยะยาวต้องพึ่งพ่อค้าแม่ค้าจึงเริ่มสอนนักเรียนปลูกผักว่า เป็นพันธุ์พื้นเมืองบนพื้นที่โรงเรียนของเรา นอกจากนี้ ผมยังปลูกฝังแนวทางเศรษฐกิจพอเพียงและความรู้การทำการเกษตรแบบยั่งยืนไว้ในตัวด้วย” ดิเรกอธิบาย
ภาพ: (ซ้าย) ดิเรก ศรีสุวรรณ ประธานวิสาหกิจชุมชนรอยพันรักษา (RPRCE) และ (ขวา) วันอบ กอสุข ผู้นำภูมิปัญญาชุมชน
ต่อมาชาวบ้านผนึกกำลังกับวิสาหกิจชุมชนจึงสามารถขยายกลุ่มเป็นเครือข่ายกับหมู่บ้านในต่างจังหวัดเพื่อแลกเปลี่ยนการออมเมล็ดพันธุ์และความรู้ด้านการปลูกพืช
หลังจากก่อตั้ง RPRCE แล้ว “เราได้ติดต่อกับสำนักงานพัฒนาเศรษฐกิจฐานความหลากหลายทางชีวภาพเพื่อสนับสนุนทางการเงินในการสำรวจพืชใหม่ๆ ที่อาจเป็นสมุนไพรหรือพืชผัก” ดิเรกอธิบาย “จุดประสงค์ของเราไม่เพียงแต่สร้างความมั่นคงทางอาหารในชุมชนและเครือข่ายของเราเท่านั้น แต่ยังเพื่อเผยแพร่ความรู้และแลกเปลี่ยนประสบการณ์ในการอนุรักษ์เมล็ดพันธุ์ท้องถิ่นระหว่างเกษตรกร ชุมชนอื่นๆ และหน่วยงานภายนอก”
‘Seeds Of Hope’ จัดกิจกรรมในวันที่ 21-22 มกราคม เพื่ออธิบายกิจกรรมของพวกเขา มีผู้เข้าร่วมงานกว่า 200 คน ดิเรกกล่าว
ยูรา ผู้เข้าร่วมจากนครสวรรค์ จังหวัดที่อยู่ห่างจากแก่นมะกรูด 35 กม. บอกกับ IDN ว่า “นี่เป็นครั้งแรกของฉันที่นี่ และฉันรู้สึกประทับใจกับการทำงานขององค์กร ‘Agrinature’ มาก ฉันรู้ว่าผู้คนทำงานร่วมกัน วิธีที่พวกเขารักษาผืนดินและเมล็ดพันธุ์นั้นมีความหลากหลายมาก ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน มันวิเศษมาก ชุมชนนี้มีขนาดเล็ก แต่พวกเขาจัดระเบียบ ‘เมล็ดพันธุ์แห่งความหวัง’ ได้เป็นอย่างดี และพวกเขาก็รวมเป็นหนึ่ง”
“ก่อนมาผมคาดหวังว่าจะได้เห็นเมล็ดพันธุ์ต่างๆ มากมาย และสิ่งที่ได้เห็นที่นี่เกินความคาดหมาย ผมจะมาอีกครั้งและร่วมเป็นผู้จัดงาน ผมจะถ่ายทอดสิ่งที่ได้เรียนรู้จากงานนี้ให้กับคนในชุมชนและคนในชุมชน บริเวณใกล้เคียง ที่นครสวรรค์ เราทำงานร่วมกันแต่ไม่เป็นปึกแผ่นและมั่นคงเท่านี้” เธอตั้งข้อสังเกต
มะเหมี่ยวผู้ร่วมงานอีกรายเน้นย้ำว่า “ไม่คิดว่างาน ‘เมล็ดพันธุ์แห่งความหวัง’ จะมีผู้เข้าร่วมจำนวนมาก ฉันคิดว่าความสามัคคีของชุมชนแก่นมะกรูดมีส่วนช่วยให้งานนี้เกิดขึ้น อยากให้คนรุ่นใหม่ ช่วยกันอนุรักษ์สืบสานวัฒนธรรมของเราและรู้คุณค่าใกล้ตัวสิ่งเหล่านี้เป็นองค์ประกอบที่ช่วยให้พึ่งพาตนเองได้”
หทัยรัตน์มองว่างานของพวกเขาเป็น “ห้องทดลองทางสังคม” และเธอตระหนักดีว่ากระแสโลกที่เปลี่ยนแปลงและสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องซึ่งส่งผลต่อการเพาะปลูกแบบดั้งเดิม วิถีเกษตรกรรมดั้งเดิมของพวกเขาอาจเปลี่ยนไปได้
“(แต่) เราต้องหาวิธีไม่ให้เมล็ดพันธุ์กลายพันธุ์และให้ผลผลิตมากขึ้นโดยไม่ใช้ GMOs” เธอกล่าวด้วยท่าทางมุ่งมั่น “เรามีแผนที่จะใช้พื้นที่แห่งความสำเร็จเป็นแหล่งเรียนรู้สำหรับผู้อื่น (และนั่นคือสาเหตุ) เราจึงเรียกที่นี่ว่า ‘ห้องทดลองทางสังคม'” [IDN InDepthNews – 01 กุมภาพันธ์ 2023]
ภาพ: การถวายเมล็ดพันธุ์แด่พระสงฆ์ เครดิต: ‘มูลนิธิการค้นพบในพระราชดำริ’.
